اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرّحمن الرّحیم‏
إِنَّا فَتَحنا لَکَ فَتحًا مُّبینًا * لِّیَغفِرَ لَکَ اللَّهُ ما تَقَدَّمَ مِن ذَنبِکَ وَ ما تَأخَّرَ وَ یُتِمَّ نِعمَتَهُ عَلَیکَ وَ یهَدیَکَ صِراطًا مُّستَقیمًا *
(آیات 1 و 2 سوره مبارکه فتح)

آیا طبق این آیه نتیجه می شه که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) - معاذ الله - گناهی مرتکب شده بودند؟

برای پاسخ به این سؤال ابتدا توضیحات المیزان رو به صورت مختصر میارم و بعدش با یه مثال سعی میکنم مطلب رو روشن تر کنم:

علامه طباطبایی (رحمه الله) ابتدا توضیح میدن که لام در «لیغفر» لام تعلیل است؛ یعنی، دلیل این که «فتح مبین» اتفاق افتاد «آمرزش تو نسبت به گناهان گذشته و آینده ‏ات‏» بود. و ادامه میدن که:

«و ما مى ‏دانیم که هیچ رابطه‏اى بین فتح مذکور با آمرزش گناهان نیست و هیچ معناى معقولى براى تعلیل آن فتح به مغفرت به ذهن نمى ‏رسد، پس چه باید کرد، و چطور آیه را معنا کنیم؟»

فهم درست این آیه وابسته است به فهم دو کلمه: «ذَنْب» - «مغفرت». علامه میفرمایند:

«مراد از «مغفرت» معناى معروفش که عبارت است از «ترک عذاب در مقابل مخالفت» نیست، چون کلمه «ذنب» در لغت آن طور که از موارد استعمال آن استفاده مى ‏شود عبارت است از عملى که آثار و تبعات بدى دارد، حال هر چه باشد. و «مغفرت» هم در لغت عبارت است از پرده افکندن بر روى هر چیز.»

و در ادامه توضیح میدن که معنای معروف «ذنب» و «مغفرت» - که در ابتدا به ذهن هر شنونده ای میاد - معناییه که «عرف مردمان متشرع» به این دو لفظ داده؛ یعنی چون مردم متشرع بیشتر این دو لفظ رو تو این معنا استفاده کردن این معنا برای این دو مشهور شده.

و در ادامه اینطور میفرمایند (خلاصه ی شده ی مطلب):
«قیام رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) و جنگهایى که بعد از هجرت با کفار مشرک به راه انداخت، عملى بود داراى آثار شوم، و مصداقى بود براى کلمه «ذنب» و خلاصه عملى بود حادثه آفرین و مسأله ساز، و معلوم است که کفار قریش ما دام که شوکت و نیروى خود را محفوظ داشتند هرگز از ایجاد دردسر براى آن جناب کوتاهى نمى ‏کردند، و هرگز انهدام سنت خود را، و نیز خون‏هایى که از بزرگان ایشان ریخته شده، از یاد نمى ‏بردند.
اما خداى سبحان با این فتح، شوکت و نیروى قریش را از آنان گرفت، و در نتیجه گناهانى که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) در نظر مشرکین داشت پوشانید، و آن جناب را از شر قریش ایمنى داد.
پس مراد از کلمه «ذنب» - و خدا داناتر است - تبعات بد، و آثار خطرناکى است که دعوت آن جناب از ناحیه کفار و مشرکین به بار مى ‏آورد و در نظر کفار وى را در برابر آن مستحق عقوبت مى ‏ساخت، هم چنان که موسى (علیه السلام) در جریان کشتن آن جوان قبطى، خود را گناه کار قبطیان معرفى نموده مى‏گوید: «وَ لَهُم عَلَیَّ ذَنبٌ فَأَخافُ أَن یَقتُلونِ» (شعراء/14) (و آنان (به اعتقاد خودشان) بر گردن من گناهى دارند مى ‏ترسم مرا بکشند).
این معناى گناهان گذشته رسول خدا (ص) است گناهانى که قبل از هجرت کرده بود، و اما گناهان آینده‏اش عبارت است از خونهایى که بعد از هجرت از بزرگان قریش ریخت، و مغفرت خدا نسبت به گناهان آن جناب عبارت است از پوشاندن آنها، و ابطال عقوبت‏هایى که به دنبال دارد، و آن به این بود که شوکت و بنیه قریش را از آنان گرفت. مؤید این معنا جمله «وَ یُتِمَّ نِعمَتَهُ عَلَیکَ ... وَ یَنصُرَکَ اللَّهُ نَصرًا عَزیزًا» است.»

این بود سخن علامه. حالا به این مثال توجه کنید که تا حدودی به این مسأله مربوط میشه و اصلاً شاید برای خودتون اتفاق افتاده باشه:
فرض کنید کسی کنکور در پیش داره، اما از نظر اطرافیانش اون کسیه که نمیتونه تو کنکور موفقیت قابل توجهی کسب کنه چون خیلی به کارای دیگه مشغوله و زیاد دور و بر درس نمیبیننش، و اون رو آدم کم استعدادی میدونن و اصلاً انتظار ندارن که رتبه ی خوبی به دست بیاره. ولی طرف به کارش بدون توجه به سرزنشهای دیگران ادامه میده.
بعد از اومدن نتیجه ی کنکور رتبه ی خیلی خوبی کسب میکنه و همه با اطلاع از اون شگفت زده میشن و همه ی چیزی که درباره ی اون فکر میکردن رو باطل میبینن و به چشم خودشون باور میکنن که اشتباه میکردن. تازه از اون به بعد هم هر وقت همچین فکرایی به سرشون میزنه با خودشون میگن شاید بازم مثل دفعه ی قبل اشتباه کرده باشم و اون نتیجه ی فوق العاده ای بگیره.

خودم تا قبل از توجه به این مثال، این مطلب رو خوب درک نکرده بودم.
امیدوارم استفاده ی کافی رو از این توضیحات برده باشید.